نویسنده: sadeq

مدیریت ورزشی محمد علی آبادی را نمی توان و نباید تنها بر اساس یک شاخص سنجید . او بی شک در این مورد صحیح می گوید. رئیس پیشین ورزش را باید در بازه زمانی مربوط به مدیریتش و بر اساس تصمیمات و نتایج حاصل از تصمیماتش در این ظرف زمانی بررسی کرد. با همه فراز و فرودهایش . از بازی های المپیک آسیایی دوحه قطر تا روزی که میزبانی بازی های اسلامی تهران را از دست دادیم.

سید امیر حسینی: سامارانش در طول 21 سال ریاستش به اهداف و دستاوردهای مهمی برای خودش در اتحاد، توسعه و کیفیت ورزش دست یافت. حضور ورزشکاران چین که در زمان لورد کنیانی مطرح شده بود به واقعیت پیوست، تعیین و انتخاب ورزشکاران فعال در فدراسیون های بین المللی و کمیته های ملی المپیک به عنوان نماینده های IOC و از بین بردن آپارتاید (سیستم تبعیض نژادی) در ورزش و اجازه شرکت ورزش کاران آفریقای جنوبی (چند نژادی) در بازیهای المپیک تابستانی بارسلون 1992 و باز گرداندن رشته ورزشی تنیس به بازیهای المپیک تابستانی در 1988 سئول.

تعطیلی معاونت فرهنگی و آموزشی در سازمان تربیت بدنی ، بی‌توجهی به امور ورزشی در مدارس و تغییرات مدیریتی مکرردر آموزش و پرورش و نبود تعاملات سازنده با ورزش آموزش و پرورش و عدم پیگیری و پشتیبانی از طرح‌های سازنده نظیر طرح‌های امید های رشته هایی چون والیبال، بسکتبال، هندبال و دیگر رشته‌های پایه و مدال‌آور بر چالش‌های موجود کشور افزوده است.

باید دو پرسش مرتبط را مطرح ساخت؛ نخست آنکه آیا حضور جناب آقای علی‏ آبادی در ورزش کشور به زعم برخی از امضاء های جمع آوری شده از فدراسیون های ورزشی مششع بوده است و بایستی تداوم یابد؟ و سپس آنکه آیا با توجه به درخواست بیش از 800 نفر از اساتید و متخصصصان ورزش کشور مدیریت ورزش کشور نیاز ضروری به تحول دارد؟

پذیرفتن ورزشهای مختلف و فرهنگهای ورزشی نه تنها موجب غنای بازیهای المپیك می شود بلكه راهی است كه موجب اعتلای جهانی شدن فرهنگی نیز می گردد. در دنیایی تقسیم شده و متغیر، احترام به فرهنگهای كشورهای مختلف دیگر و سنن آنها لازم و ضروری است.