سید امیر حسینی معاون پیشین سازمان تربیت بدنی و رئیس انجمن ورزش شرکت های ایران، روزنامه اعتماد 28 بهمن 1402: فوتبال جام ملت های آسیا تمام شد این بار نیز قطر میزبان با موفقیت تمام و با پوشش رسانه ای ارزنده و قابل توجه در مَس مدیا(رادیو-تلویزیون) و سوشال مدیا، یک رویداد بزرگ یا همان “مگا ایونت” را برگزار و جام قهرمانی را در دوحه نگه داشت.
ورزش بار دیگر نشان داد علاوه بر جنبه های اقتصادی، نقش مهمی در همبستگی و تقویت هویت ملی دارد و نظام اجتماعی کشور باید نگاه عمیق تر و جدی تری برای بهره گیری از این ظرفیت داشته باشد.
موفقیت قطر در قهرمانی و ایستادن بر قله فوتبال آسیا نشان داد موفقیت تصادفی نیست و محصول هدف گذاری های واقع بینانه و برنامه های بلندمدت و اجرای راهبرد های موثر و پایش و ارزیابی مستمر برنامه هاست. این فرایند در تمام دنیا محکوم به موفقیت و نتیجه گیری است.
از ورود فوتبال به ایران حدود یک قرن می گذرد، اما در سال های اخیر همواره فوتبال ایران با ناکامی روبرو بوده است. دلایل اصلی نزدیک نیم قرن ناکامی فوتبال ملی و باشگاهی در رده امیدهای المپیک و بزرگسالان در سطح آسیا و جهان چیست؟
روشن است تقریبا تمام آن فرایند حرفه ای که کشورهای موفق آن را طی کرده اند در ایران دنبال نشده است. به عبارت دیگر در فوتبال ایران نه نظام حرفه ای باشگاهی و نه نظام فوتبال ملی به درستی کار نمی کند و فاقد استانداردهای لازم اند. باشگاه‌داری دولتی استقلال و پرسپولیس گواه روشنی از سیاست گذاری غلط و مدیریت شکست خورده است.
بعداز تعلیق فوتبال ایران در دوره ریاست جمهوری آقای احمدی نژاد، فدراسیون فوتبال صاحب اساسنامه ای مستقل با نقش آفرینی مجمع شد، هرچند در انتخابات، رگه هایی از دخالت دولت وجود دارد اما سوال این است آیا مجمع به نقش سیاست گذاری و نظارتی خود بر هیات رئیسه و کمیته های اجرایی واقف است؟ چرا اهداف و سیاست های مجمع، به توسعه و حرفه ای شدن فوتبال در سطوح ملی و باشگاهی نیجامیده است؟ آیا اعضای مجمع در طول این حدود 20 سال، بلوغ فکری و حرفه ای لازم را برای تدوین سیاست ها و نظارت نداشته اند؟ آیا مجمع مستقل فدراسیون فوتبال ایران توانسته شایسته گزینی و شایسته سالاری را در نظام فوتبال کشور حاکم کند؟ کجای این فرایند مشکل دارد؟
به نظر اگر توسعه و کامیابی و موفقیت فوتبال در ایران را می خواهیم باید برای تقویت مجمع فدراسیون و پاسخگو بودن آن توجه بیشتری کنیم. توسعه فوتبال ایران را نباید به توسعه زیرساخت های سخت افزاری مانند استادیوم و فضای ورزشی و تمرینی محدود کرد.
امروز توسعه نیروی انسانی باید الویت اصلی مجمع فدراسیون فوتبال باشد. توسعه انسانی هم یعنی مدیران و فعالین صنعت فوتبال به دانش روز مدیریت مسلط شوند. سرمایه انسانی فوتبال حداقل هر سال در یک دوره بازآموزی و ارتقا مدیریت ورزشی و فوتبال با حضور اساتید بین المللی شرکت کنند.
همچنین ارزیابی های حرفه ای(مدل های امتیازی) و برگزاری آزمون های تخصصی می تواند سطح فنی و مدیریتی اعضای حاضر مجمع را تقویت کند. طبیعتا حضور افراد متخصص، لابی‌های خارج از چارچوب در انتخابات و تصمیم گیری های مجمع را کاهش می دهد.
کلام پایانی این است اگر به دنبال قطع زنجیره ناکارامدی در فوتبال ملی و ظهور موفقیت پایدار و فرایندی در فوتبال هستیم باید سرمایه انسانی فوتبال را تقویت و به روز کنیم تا در مجمع و هیات رئیسه شایسته گزینی و شایسته سالاری به جای گروه گرایی حاکم شود. مجمع قوی، فوتبال قوی می سازد.
